Page 142 - ATA YAYINCILIK Değerlerimiz Öykü Dizisi-3 (8 Kitap)
P. 142
“Yemek yiyecek iştah mı kaldı?”
“Ben de çok üzüldüm ama bazı durumlar karşısında
insanın elinden hiçbir şey gelmiyor.”
“Öyle. Ama üzülmemek de insanın elinde değil.”
“Hayat işte, bir şekilde devam ediyor.”
“Bu benim için kötü bir sürpriz oldu. Oysa ben
Cevahir teyzeyi görür biraz moral bulurum diye düşün-
müştüm.”
“Yokluğuna alışmak zorundayız. Gerçekten çok
bilge biriydi. İnsanı çok rahatlatıyordu. Benim bu köye
alışmamı sağlayan insanlardan birisiydi. Köyde onu sev-
meyen yoktu.”
Bu defa dönüşümüz uzun sürmedi. Çünkü çok
mutlu olamamıştık. Cevahir teyzenin yokluğu öyle bel-
liydi ki. Onsuz o köyün tadı tuzu yoktu. Meral’in bütün
ısrarlarına rağmen kalamamıştık.
Bir yıl antrenmanlara gittik. Daha sonraki yıl, oku-
luyla antrenmanlar ters zamanlara denk geldi ve ant-
renmanlara çok gidemedi. Okuluna da önem vermemiz
gerekiyordu. Dersleri önemliydi. Kavraması çok uzun
sürmüyordu. O yüzden şanslıydık. Kısa sürede dersle-
rini toparlamıştı. Antrenmanlardaki açığını kapatmak
için onu bir yaz kampına gönderdiler. Orada Amerikalı
bir antrenörle karşılaştı. Herkesin hayatının bir dönüm
noktası olur derler ya. Bu da onun hayatının dönüm nok-
141
