Page 140 - ATA YAYINCILIK Değerlerimiz Öykü Dizisi-3 (8 Kitap)
P. 140
“Gerçekten çok üzüldüm. Nasıl oldu?”
“Bir akşam komşuya gitmiş. Orada epeyce otur-
muş. Sonra eve gelmek için çıkmış. Kapısına kadar
gelmiş. Anahtarı çıkarmış. Kapıyı açacakken oracığa
yığılmış.”
“Kalp krizi mi?”
“Evet.”
Cemre:
“Cevahir teyze ölmüş mü?”
“Evet canım.”
Ağlamaya başladı. Ben de onunla birlikte ağladım.
İçimde tarifi imkânsız bir acı vardı. Madalyon onun
kapısının önüne gidip yattı. Hepimiz şoke olduk. Onunla
yaşadıklarımız daha dün gibiydi. Bize kurduğu sofralar,
değneğine dayanarak yürüyüşü gözümün önünden gitmi-
yordu.
“Çocuklarına hasret gitti kadın. Sen yeme yedir,
içme içir, büyüt okut, yalnız öl. Ne kadar acı.” dedim.
“Oğulları cenazeye geldiler. İki gün zor durup
gittiler.”
“Hepimiz gün gelip yaşlanacağız. Hiç kimse genç
kalmayacak.”
“Hadi bakalım bu kadar üzüntü yeter. İçeriye
girelim. Biraz dinlenin. Sonra da yemek yiyelim.”
139
