Page 26 - ATA YAYINCILIK 4. Sınıf Okuyorum Anlıyorum
P. 26
Bir Kültürel Değer
GÖLGE O
YU
GÖLGE OYUNUNU
Başlayalım mı başlayalım mı,
Karagöz’ün evini taşlayalım mı?
Televizyonun, bilgisayarın, tabletin
olmadığı bir dünya düşünün çocuklar.
Bize zaman kazandırdığını düşündü-
ğümüz teknolojinin olmadığı devirleri
hayal edin. İnsanlar konuşmaya, gül-
meye nasıl daha çok zaman bulabi-
liyordu?
İşte böyle bir devirde bir akşam,
babası Yusuf’u Gölge Oyunu seyret-
meye götürüyor. Yusuf meraklı çocuk.
Yerinden kalkıyor kalabalığın arasın-
dan sıyrılıyor. Perde arkasına geçi-
yor. Son hazırlıklarını yapan Hayali
ile Yardak’ı sessizce seyretmeye başlıyor. Önce sandığı açıyor Yardak. Büyük bir saygıyla
ustası Hayali’ye tasvirleri gösteriyor. Çok kıymetli bu tasvirler çünkü hepsini ustası işlemiş
elleriyle. Ah bu sandık nasıl büyülü bir sandık! İçinden neler neler çıkıyor. Yusuf’un gözleri
fal taşı gibi açılıyor. Birazdan gösteri başlayacak. Ama Yusuf hâlinden memnun. Perde
arkasında kalmayı tercih ediyor. Hayali ile Yardak işlerine öyle bir dikkat kesilmişler ki
Yusuf’u fark etmiyorlar bile.
Mum yanıyor. Hayal perdesi aydınlanıyor. Karagöz’ün sesi duyuluyor:
“Yar bana bir eğlence medet. Yar bana bir eğlence medet.”
Seyirciler ilk cümleyle gülmeye başlıyor. Konuşma sırası Hacivat’ta. Yusuf hâlâ perde
arkasını seyrediyor. O da nesi! Hacivat’ı da aynı kişi konuşturuyor. Bu nasıl bir yetenek
böyle? Hayali tek başına şarkı söylüyor, konuşuyor. Yardak tef çalıyor, zaman zaman
müziğe eşlik ediyor. Tasvirleri oyun sırasına göre ustasına uzatıyor.
Karagöz’ün yabancı sözcükleri kullanan Hacivat’ı yanlış anlaması ya da yanlış anlar
görünmesi seyircileri kahkahalara boğuyor.
Oyun bitiyor. Işık sönüyor. Sandığın kapağı açılıyor. Bütün tasvirler sandığa özenle
yerleştiriliyor. Hayali başını çeviriyor. Meraklı seyircisi Yusuf’la göz göze geliyor. Hiç şa-
şırmıyor. Göz kırpıyor ona. Yusuf donup kalıyor. Sonra hafifçe tebessüm ediyor.
Halk, gösteri alanından ayrılıyor. Yolda kendi aralarında Karagöz ile Hacivat’ın atış-
malarını canlandırıyorlar. Kahkahaları yıldızlara ulaşıyor. Yusuf babasının elini sıkıca tutuyor.
Gördüklerini eve gidene kadar anlatıyor, anlatıyor...
25
